Phytosciara halterata (Lengersdorf, 1926)

mijn

mijn voldiep, aanvankelijk gangachtig, vaak vertakt en onregelmatig van breedte, later bijna blaasvormig. De mijn heeft openingen, waardoor een deel van de frass wordt weggewerkt. De larve verlaat regelmatig de mijn en begint elders opnieuw. Oudere larven leven vrij en veroorzaken venstervraat, waarbij de mijn vaak geheel of gedeeltelijk wordt overlopen.

Vaak worden twee nabijgelegen bladeren met slijm verkleefd; van daar uit wordt dan verstervraat veroorzaakt (Seidel, 1956a).

Bij klein hoefblad worden ook “pseudo-mijnen” gemaakt, doordat de larve wèl de onder-epidermis mee wegvreet, maar de dichte beharing onverlet laat.

waardplanten

breed polypfaag op lage kruiden van beschaduwde standplaatsen

Adoxa moschatellina; Arctium lappa, minus; Caltha palustris; Carduus crispus, nutans; Chrysosplenium alternifolium; Cirsium arvense, oleraceum, palustre, vulgare; Doronicum austriacum; Ficaria verna; Glechoma hederacea; Lactuca alpina; Lamium maculatum; Lobularia maritima; Lycopus europaeus; Menyanthes trifoliata; Myosotis scorpioides, sylvatica; Petasites albus; Plantago major; Prunella vulgaris; Pulmonaria officinalis; Ranunculus acris, breyninus, ficaria, lanuginosus, repens; Senecio ovatus; Silene dioica; Stachys sylvatica; Tussilago farfara.

Het meest genoemd wordt Tussilago farfara.

fenologie

Larven vanaf eind juli (Buhr, 1956a).

BENELUX

Niet bekend uit de Benelux-landen (Fauna Europaea, 2009).

verspreiding binnen Europa

Van Finland tot de Alpen, en van Engeland tot Polen; Slovenië (Maček, 1999a; Fauna Europaea, 2009).

larve

Langgerekt, zonder poten, maar met een herkenbaar kopkapsel.

synoniemen

Lycoria halterata.

literatuur

Beiger (1965a, 1970a), Buhr (1933a, 1941b, 1956a, 1964a), Hering (1928a, 1931-32f, 1957a), Maček (1999a), Michalska (1970a, 1976a), Mohrig & Menzel (1994a), Ostrauskas, Pakalniškis & Taluntytė (2003a), Pakalniškis (1983a), Seidel (1957a), Skala (1951a), Skala & Zavřel (1945a), Starý (1930a), Surányi (1942a), Utech (1962a).